Testimonial Coretta

“Gewoon doorgaan met ademhalen.” -dat is wat mijn moeder altijd zei…….

De feestdagen……….. nooit zo’n feest voor mij. Vrijwel altijd beladen, al zolang ik me kan herinneren (en dat is zo’n 50 jaar). De niet zo verborgen boodschappen die op mij worden afgevuurd van gezelligheid, verbinding, liefde, cadeautjes en veel, heel veel eten, komen hard binnen en maken van mij een opstandige en diep verdrietige puber, die tegen alles aan schopt en zich afzet tegen alles dat moet. Het maakt het gemis van mijn geliefden en mijn falen om iedereen bij elkaar te houden, haarscherp duidelijk.

Dit jaar was het om de één of andere reden, nog heftiger. En dat wilde ik graag uitzoeken. Tenminste, als mijn ademreis dat toeliet, want wat ik weet van een ademreis: het komt zoals het komt.

Wel was ik kort daarvoor in contact gekomen met mijn Innerlijk Kind van zes maanden oud. Rond die leeftijd (toevallig was het toen óók december, eind 1970) bleek ik ziek te zijn van een onopgemerkte dubbele middenoorontsteking en werd opgenomen op de kinderafdeling. Weg uit mijn veilige omgeving, weg van de moederborst, weg van mijn trotse broers. Andere geuren, vreemde gezichten, afgesloten van de buitenwereld, en waarschijnlijk veel pijn en de schrik van het doorprikken van mijn trommelvliezen zonder enige vorm van verdoving, wat naar het schijnt gepaard gaat met een harde knal. Redenen genoeg om hieraan een groot trauma over te houden en een diepe hechtingswond. En te jong om er woorden aan te kunnen geven. Ik denk dat dit mij heeft gevormd tot wie ik nu ben, met overtuigingen als: niemand komt mij redden, ik kan op niemand rekenen behalve mijzelf, ik heb niemand nodig, niemand begrijpt mij; maar ook heel goed van vertrouwen, want ik moest mijn vertrouwen stellen in vreemden die wisten wat goed voor me was.

Dat was waar ik stond, toen ik de ademsessie inging: een klein baby’tje dat niet wist waar al haar geliefden waren, bang, ziek, onbegrepen, ongehoord, verlaten, een vraagteken op haar kleine, gefronste voorhoofdje.

Al schuddend en dansend kwam er heel wat opgekropte energie uit. De oefeningen die Mireille voor deze sessie had voorbereid, leidden allemaal naar die plek in mij die zich afgewezen, verlaten en alleen voelde. Naar die ene vraag: mama, papa, waar zijn jullie? Kom, help mij, red mij, ik mis jullie!

En zo gingen we de ademsessie in. De muziek ondersteunde mijn verbonden ademhaling. Mama Mireille was bij mij (precies dat wat ik toen zo gemist heb), en alleen dàt al maakte zoveel los! Ik mocht los gaan en mijn mama bleef bij mij, fluisterde “Ja, zo ja, toe maar, geef het lucht, adem er maar in.” Een mama die bleef en mij niet afkeurde, maar mij juist stimuleerde om mijn gevoelens te uiten. Wauw!

Ademsessies gaan in golven, zo is mijn ervaring. Dan weer was ik een woedende baby, die het uitschreeuwde, zo hard dat ik er hees van werd; dan weer was ik een intens verdrietige baby, met stille, diepe snikken, een doodsbang klein meisje dat er geen bal van begreep.

Mama Mireille ging mee op mijn golven en reikte aan wat er van moment tot moment nodig was. Ik heb geschopt, geduwd, geknepen, getrokken, geschreeuwd. Mireille’s continue liefdevolle aandacht waren de piketpaaltjes waarbinnen ik mij in alle veiligheid mocht laten gaan.

En ineens was het klaar. Het schreeuwen werd snikken, het snikken werd weer “gewoon” ademen, mijn volledig verkrampte lichaam ontspande, en in haar beschermende armen mocht ik rustig bijkomen van de reis.

De heftigheid van mijn reacties op triggers in het hier en nu lag ingebed in dat kleine meisje dat er de woorden niet voor had: ze haalde keihard uit.

Dat is wat ik meeneem van deze ademreis: als ik weer zulke heftige gevoelens krijg en de neiging tot uithalen, dan is zij dat. Dan mag ik haar in mijn armen nemen en zachtjes wiegen en zingen dat het goed is, dat ik haar hoor en zie en begrijp, en dat ik van haar hou. Dat ik weet waar ze zit en naar haar zal luisteren als ze mij iets wil zeggen.

Dankjewel mama Mireille, voor je niet aflatende steun, je liefdevolle aandacht, je stimulerende woordjes en je voorbeeld. Je wist precies wat je moest doen. Daardoor weet ik weer wat ik kan doen.

Ademsessies zijn niet voor de “faint hearted”. Er is lef voor nodig, moed, kracht, om je eigen pijn en verdriet onder ogen te komen. Maar wat een verademing als je dat lukt.

Liefs, Coretta